Smoczy rodowód
Pierwsze wzmianki o smokach pojawiły się już w średniowieczu, w wierzeniach ludów wschodnich. Chińczycy wierzyli, że smok jest istotą świętą i że powinno mu się oddawać należną cześć. Jednak w mitologii chińskiej w przeciwieństwie do religii starożytnych Greków, Egipcjan czy Rzymian święte istoty posiadały wady podobne do ludzkich. Smokom Chińczycy przypisali takie przywary jak chciwość i przebiegłość, mimo to jednak jednocześnie uważali je za niezwykle mądre i dobre istoty, które niejednokrotnie pomagały człowiekowi w potrzebie. Smok chiński wyglądem bardzo przypomina dzisiejsze wyobrażenie smoka. Jest to gad o wężowatym kształcie, (skrzydła dodano smokowi już w Europie) pierzastym ogonie i dwóch rogach na czole. Taki właśnie obraz smoka przywędrował szlakami handlowymi do Europy gdzie spotkał się ze swoim angielskim kuzynem.
W czasach wczesnego średniowiecza (500 - 1000 r.n.e.) na wyspach brytyjskich zrodziło się inne wyobrażenie smoka. Powstało ono niezależnie od wyobrażenia smoka w Azji, dlatego właśnie tak bardzo się od niego różniło. Smok Celtycki był właściwie bardziej wężem niż smokiem, (nie posiadał kończyn) jednak to właśnie od niego przejął umiejętność ziania ogniem smok współczesny. Takie czynności jak gromadzenie skarbów czy porywanie dziewic przypisywane dzisiejszemu smokowi również przeszły na niego od brytyjskiego krewniaka.
Kiedy obraz Smoka Celtyckiego połączył się w średniowiecznej Europie ze Smokiem Chińskim Europejczycy zaczęli dodawać mu coraz więcej cech. Zaczęły powstawać nowe legendy na temat wielkiego gada takie jak nasza polska legenda o smoku wawelskim.
Każdy nowy mit o smoku dodawał do jego istoty coraz to nowsze fakty, aż obraz ten przekształcił się w dzisiejszego smoka, na którego temat istnieje tysiące legend, opowiadań czy teorii. Jednak najważniejsze cechy smoka pozostały bez zmian, dokładnie takie, jakie odziedziczył po swych celtyckich oraz azjatyckich przodkach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz